Discussion about this post

User's avatar
Eren Gökyer's avatar

Verdiklerin, daima senindir.

Sıdıka hocam paylaşımlarınızdan çok besleniyorum.

Çok teşekkürler...

Expand full comment
Selim's avatar

Çevremde çok fazla insan var: Ailem ve akrabalarım. Okuldan ve yurttan arkadaşlarım. Şu anda aynı okulda olmasam da eskiden beraber ve yakın olduğum ama arkadaşlığımızın hala devam ettiği arkadaşlarım. Hayatıma çok farklı şekillerde giren - belki de çoktan çıkmış olan- diğer insanlar. Hepsiyle iletişimimi aynı samimiyetle ve sıkı şekilde devam ettirmek çok zor. Bunun için hem zaman hem de enerji gerekli. Her birine zaman ayırdğımda kendime veya akademik hayatıma zaman ayıramıyorum. Bu tarafa ağırlık versem orası eksik kalıyormuş gibi hissediyorum. ı

İyi bir insan olmak istiyorum ama bazen enerjim düşük olduğunda insanlarla konuşmak istemiyorum ve soğuk davranabiliyorum. Özellikle yurtta yalnız kalamadığım için, kendi kendime bir şeyler yaparken birisi gelip bir şey istediğinde veya konuşmaya çalıştığında, o anda o modda değilsem soğuk oluyorum. Çünkü o anı kendime ayırmış durumdayım. İster ders çalışıyor olayım ister dizi izliyor olayım aynı şekilde düşünüyorum. Soğuk olduğumdaysa kendimi kötü hissediyorum. Paradoks gibi.

Bazense birine fazla zaman ayırdığımda -uzun zaman telefonla konuşmak gibi ki bunu çok yapıyorum- yine kendimi kötü hissedebiliyorum. Zamanımı boşa harcamışım gibi hissediyorum. Şimdi yazdıklarımı ikinci defa okurken fark ettim ki çoğunlukla bu kendimi kötü hissetme nedenim, belli bir süre sonra -mesela telefonla 15 dakikadan fazla konuşmak (özellikle bir saat falan sürerse)- zaman ayırdığım kişiye karşı olan dikkatimin dağılması veya sıkılıp artık başka bir şey yapmak istemem. Bu andan itibaren artık zorunlu olarak yani istemeyerek zamanımı o kişi veya kişilerle geçiriyor olmam beni kötü hissettiriyor sanırım.

Ancak uzun zamandır telefonla konuşamadığım ama eskiden çok samimi olduğum arkadaşlarımla konuşmak istiyorum ama böyle düşününce o kadar çok aramam gereken kişi var ki.

Bazen de değer vermediğim kişilere, değer verdiğim kişilerden daha fazla zaman harcadığımı ve daha iyi davrandığımı düşünüyorum. Oysa asıl öyle davranmam gereken kişilerin değer verdiğim veya daha yakın olduğum kişiler olması gerekir.

Sonuç olarak bir yere varamadım ama yazasım geldi. Bu konuyu daha çok irdelemeliyim sanırım ama yazınız beni düşünmeye sevk etti. Bu yüzden teşekkür ederim.

Expand full comment
2 more comments...

No posts